Absint met bubbels

Het begint bij een tinteling. Redelijk laag, onder de navel. Die dan opwaarts beweegt, zoals een luchtbel, enkele seconden blijft hangen aan de onderste ribben, en dan in één keer doorschiet naar het hart. Dat is wat ik voel als ik naar het werk van Toulouse Lautrec kijk. Te lang kijken bezorgt me hoofdpijn, alsof die luchtbellen zich tegen mijn voorhoofd gaan plakken.
Je wordt in een wereld getrokken die geel, blauw, zwart en huidkleurig is. Bijna schaam je je om wat je ziet, maar je blijft wel kijken. De personages op de schilderijen reageren niet op jou, maar ze zien je wel. Toch, schaamteloos drinken ze verder, ze fatsoeneren hun kapsel, trekken hun kleren recht. Het is een wereld van dompteurs, danseressen, hoeren en narren. Het zijn cafés, cabarets en circustenten. Het is Parijs. En, al zou je het zelf niet durven, Henri de Toulouse Lautrec stond er te schilderen. Zonder schaamte. Met zijn grote hoofd, korte benen en volgroeide romp, viel hij wel op, maar eens hij begon te werken, verdween hij in het interieur. Zo moet het geweest zijn.

Toulouse Lautrec werd geboren in 1864, in een adellijke familie. Zijn moeder was de nicht van zijn vader, het was zij die hem opvoedde. Zij zorgde ervoor dat hij een sterke tekenopleiding kreeg.
Hij was ook best succesvol als schilder, graficus en lithograaf, toen hij in 1884 naar Montmartre verhuisde. Daar maakte hij affiches voor de Moulin Rouge en schilderde hij het nachtleven. Hij raakte bevriend met sterren uit het  cabaret, zoals La Goulue en Jane Avril, maar ook met schilders als Degas, Renoir en Seurat. Toulouse Lautrec schilderde verschoppelingen in hun meest intieme moment, van hem werd dat getolereerd.

Het is een rijke wereld die we door zijn ogen te zien krijgen, maar het is ook het soort nachtleven dat we niet gewoon zijn. Als door het drinken van Absint. Maar dan met bubbels, die vertrekken onder je navel, even onder je ribben blijven hangen en dan doorschieten naar je hart. Om tenslotte toch tegen je voorhoofd te gaan plakken.