Le Lapin Agile

Voor haar is de magie al verdwenen. Ze hangt haar pluimen aan een kapstok en maakt de haakjes van haar korset los. Ze gaan niet los. Hoe meer ze zich haast, hoe minder het gaat. Hij is in de zaal, ze heeft hem gezien. Maar of hij haar ook herkende?
'Kom je mee iets drinken in Le Lapin?'
'Neen, ik blijf nog even hier.'
'Hier?'
'O! Ik ben gewoon moe.' Geërgerd draait ze zich om. De eeuwige groepsgeest en de voortdurende bemoeizucht van anderen...

Hij kijkt naar het podium, lijkt geboeid.
Jeanne voelt haar hart tot in haar keel. Het wil eruit springen en bij hem zijn. Zo vreemd, denkt ze, wat hij met me doet. En dat hij het blijft doen, al meer dan een jaar lang.
Jeanne leerde Albert kennen in zijn cinema, het ideale decor om verliefd te worden.
Sindsdien komt Albert regelmatig in het cabaret waar zij werkt. Het is een aantrekkingskracht die niet te ontkennen valt. Hij is niet knap, maar hij heeft dat aura waar een vrouw een ongeluk voor zou doen. Zij althans wel.
Albert kijkt naar Marguerite die nu op het podium staat, ze zingt een lied over haar soldaat. Mannen kijken graag naar haar. Dat is niet iets waar Jeanne zich aan stoort, zo kleinzerig is ze niet. De lichten doven, Jeanne stapt in zijn richting.

Het water is nog te koud, Jeanne haalt de moor al van de kachel en giet water in de porseleinen kom. Ze voelt met haar pink, het is amper lauw, maar Jeanne wast haar gezicht en laat de spons daarna over haar hals glijden.
Haar lichaam is blij dat het tijd is om te gaan slapen, maar voor haar geest is het te vroeg. Ze weet hoe ze de nacht draaiend en kerend zal doorbrengen. Dat Albert zich uitgerekend tot Marguerite aangetrokken moest voelen en samen met haar, hand in hand de bar moest verlaten was er even te veel aan. Toen ze alleen in le Lapin Agile aankwam, was iedereen al weg.

Cinema Prosper

Zelfs het tikken van zijn wandelstok klonk spottend. Hij kneep zo hard op de ivoren knop dat zijn hand paars uitsloeg. "Cinema Albert", Albert spuugde op de grond. Dit smakeloze gebouw was niet naar hem genoemd, het was bedoeld om hem te vernietigen.
Uit gewoonte keek hij op zijn horloge dat aan een gouden ketting hing. Bijna half twee, straks zou de menigte toestromen. Hij zou alleen blijven. Enkele klanten zouden nog naar Dr. Jekyll and Mr. Hyde komen kijken in zijn tent, maar al de anderen zouden kiezen voor een flutvertoning in deze moderne cinema.

Zijn tent was nog donker, de koude deed de houten stoelen vochtig aanvoelen. Albert zou er, zoals elke dag, met een vod over gaan terwijl de kolenkachel brandde. De tent warmen voor twee of drie mensen... 'Cinema Albert wordt mijn ondergang.'
Hoewel Albert Albert heette, heette zijn cinema Prosper. Genoemd naar zijn vader die ermee begonnen was. Het was een flinke investering geweest, maar het publiek stroomde toe in de beginjaren. Iedereen wou de magie van bewegende beelden leren kennen.

Mensen zijn dom, je leert ze iets nieuws kennen en even later lopen ze weg. Naar Cinema Albert, omdat het luxueuzer is. Warmer, met een grotere projector en zachte kussens.
Het was tijdens het drogen van zijn stoelen dat Albert een schitterend idee kreeg. Hij zou zijn klanten de zachtste zetels geven die er bestonden. Zacht en geparfumeerd! Zetels als mooie vrouwen, bekleed met rokken, kousen en handschoenen. Hij zou iets gans nieuws maken. Met de pluimen en boa's van Can can danseressen. Zijn cinema zou een waar feest worden!

'Wat krijg ik ervoor?' vroeg Louise.

'Elke dag gratis cinema!'
Ze leek niet onder de indruk en haalde haar schouders op, maar ze leidde hem wel naar de slaapkamer. 'Dit kan ik je geven,' zei ze. Ze toonde een beige korset, een grote broek en witte handschoenen. Daarna sloot ze de koffer weer. 'Het was van mijn moeder, ik heb het niet meer nodig.'

'Bedankt, maar... heb je geen pluimen?'

Louise keek hem over haar schouder aan. 'Denk je soms dat ik een kip ben?'
Albert kreeg het warm. 'Pardon, ik bedoel die pluimen waarmee je danst in de show.'
'Daar dans ik mee in de show!'

Toen Albert de broek van Louise's moeder op de stoel legde, voelde hij dat het niet zou werken. Toch liet hij een annonce in de krant zetten.

 

 

* Met dank aan Marijke voor het fijne verhaalidee
 

Wondersalon Amsterdam, le 15 novembre 2013

Amsterdam aussi connaît l'art du burlesque! Mais à la soirée Wondersalon on parle du Burtonesque. Il sagit d'une soirée ou l'on mix des styles historiques et contemporains, référant aux films de Tim Burton. Pour en savoir plus: http://wondersalon.nl

Le London Burlesque Festival

Du 20 au 24 novembre 2013

Si Paris est le centre du monde burlesque, Londres l'est encore plus. Bientôt, du 20 au 24 novembre, il y aura de nouveau le London Burlesque Festival.
Ce fut Chaz Royal, un des pioniers du burlesque, qui a fondé ce grans événement.

Le publique comprend un mélange d'habitués et de curieux.
Les stars, ce sont Madame Jojo's, Molly Teaser, Equador The Wizard,...
Et puis, il y a le boylesque, une des spécialité de la London scène.

 

http://londonburlesquefest.com/

 

 

 

 

 

Lou Reed ne chantera plus (et il ne l’a jamais fait)

Tout le monde en parle: Lou Reed est décédé. Encore une icone du Rock qui vient de nous quitter. Il avait l’âge de 71 ans. Considérant la vie qu’il a mené ce n’est pas si mal. Mais ça nous fait du mal quand-même. Je n’aimais pas Lou Reed, j’aimais ses chansons. Justement: Lou était toujours très present dans ses textes.

J’ai fais connaissance avec sa musique à l’âge de 14 ans. J’avais l’album “New York” sur une cassette Maxell. Mon anglais était loin d’être bon, mais je me servais d’un dictionnaire. Déjà à cet âge là j’étais frappée par les textes.

Des frases comme:
“This Halloween is something to be sure / Especially to be here without you”

Ou

“And the Ayatollah bought a nuclear warship / if he dies he wants to go out in style /
And there's nothing to eat that don't carry the stink / of some human waste dumped in the Nile”
ne sont pas belles en les lisant comme ça. Il n’y a meme pas de rime. Mais Lou Reed connaisait l’art de vivifier ses chansons. Des chansons qu’il chantait en parlant.
Après j’ai fait connaissance avec le disque “Berlin”. Le son de ces chansons avait  exactement la mélancholie dont j’avais besoin étant adolescente. Ici, meme pas besoin de comprendre ce qu’il disait en anglais, car toutes les chansons parlaient de… moi.

Pour “Songs for Drella” il m’a fallu le temps avant de pouvoir apprécier. Maintenant encore, je n’aime pas toutes les chansons, mais j’adore “Style it takes” et “Hello it’s me”.

Le monde entier semble être accablé en apprenant la mort de Lou Reed. Les gens disent perdre une partie de leurs jeunesse. C’est bizarre et c’est normal. Comme un chanteur qui ne chante pas.