Cinema Prosper

Zelfs het tikken van zijn wandelstok klonk spottend. Hij kneep zo hard op de ivoren knop dat zijn hand paars uitsloeg. "Cinema Albert", Albert spuugde op de grond. Dit smakeloze gebouw was niet naar hem genoemd, het was bedoeld om hem te vernietigen.
Uit gewoonte keek hij op zijn horloge dat aan een gouden ketting hing. Bijna half twee, straks zou de menigte toestromen. Hij zou alleen blijven. Enkele klanten zouden nog naar Dr. Jekyll and Mr. Hyde komen kijken in zijn tent, maar al de anderen zouden kiezen voor een flutvertoning in deze moderne cinema.

Zijn tent was nog donker, de koude deed de houten stoelen vochtig aanvoelen. Albert zou er, zoals elke dag, met een vod over gaan terwijl de kolenkachel brandde. De tent warmen voor twee of drie mensen... 'Cinema Albert wordt mijn ondergang.'
Hoewel Albert Albert heette, heette zijn cinema Prosper. Genoemd naar zijn vader die ermee begonnen was. Het was een flinke investering geweest, maar het publiek stroomde toe in de beginjaren. Iedereen wou de magie van bewegende beelden leren kennen.

Mensen zijn dom, je leert ze iets nieuws kennen en even later lopen ze weg. Naar Cinema Albert, omdat het luxueuzer is. Warmer, met een grotere projector en zachte kussens.
Het was tijdens het drogen van zijn stoelen dat Albert een schitterend idee kreeg. Hij zou zijn klanten de zachtste zetels geven die er bestonden. Zacht en geparfumeerd! Zetels als mooie vrouwen, bekleed met rokken, kousen en handschoenen. Hij zou iets gans nieuws maken. Met de pluimen en boa's van Can can danseressen. Zijn cinema zou een waar feest worden!

'Wat krijg ik ervoor?' vroeg Louise.

'Elke dag gratis cinema!'
Ze leek niet onder de indruk en haalde haar schouders op, maar ze leidde hem wel naar de slaapkamer. 'Dit kan ik je geven,' zei ze. Ze toonde een beige korset, een grote broek en witte handschoenen. Daarna sloot ze de koffer weer. 'Het was van mijn moeder, ik heb het niet meer nodig.'

'Bedankt, maar... heb je geen pluimen?'

Louise keek hem over haar schouder aan. 'Denk je soms dat ik een kip ben?'
Albert kreeg het warm. 'Pardon, ik bedoel die pluimen waarmee je danst in de show.'
'Daar dans ik mee in de show!'

Toen Albert de broek van Louise's moeder op de stoel legde, voelde hij dat het niet zou werken. Toch liet hij een annonce in de krant zetten.

 

 

* Met dank aan Marijke voor het fijne verhaalidee