Le Petomane

Hoe Joseph Pujol van wind kunst maakte

 

Het was donderdagavond, ik zat in de Leuvense bib, even voor sluitingstijd. Ik bladerde nog even in een boek over de Moulin Rouge en kwam er de artiestennaam Le Petomane tegen. Daarbij de foto van een man in een houding die weinig aan de verbeelding overliet. Het getuigt niet van een verfijnde smaak, maar het intrigeerde me meer dan wat ik verder in dat boek te lezen kreeg.

Ik ging naar huis en zocht later op de avond naar meer informatie over de man op het internet. Het bracht me naar zijn naam: Joseph Pujol, Fransman, geboren in 1857 en gestorven in 1945. Hij was één van de best betaalde artiesten van zijn generatie en verdiende zijn brood met wat iedereen kan: scheten laten. Zelf beweerde hij over een elastische sluitspier te beschikken waardoor hij lucht naar binnen kon zuigen om die op een gecontroleerde manier weer naar buiten te laten. Zo gebruikte hij dit welbepaalde lichaamsdeel ongeveer als een muziekinstrument. De voorstellingen zouden volkomen geurloos zijn. Tot zover de technische kant.
Pujol ontdekte deze bijzondere gave tijdens zijn legerdienst. Zijn podiumsucces was er onmiddellijk van bij zijn eerste publieke optreden. Het sloeg in als een bom. Het publiek lachte hysterisch en kwam hiervoor elke avond massaal terug naar de Moulin Rouge.

Later richtte Pujol zijn eigen theater op. Maar toen de oorlog kwam kon men niet langer lachen om de kanonnen en marcheerliedjes die Pujol met zijn achterste nadeed. Hij nam waardig afscheid met een laatste voorstelling en verdween definitief van het toneel.

 

 

Vurig circus

Tijden veranderen, het is een dooddoener. Niet alle kinderen lopen nog joelend naar de circustent. Er groeit wat aarzeling tussen hun oren.
Dat is bij mij niet anders, behalve als het om circus gaat.
Ik loop de deur uit en zie de kleurrijke borden van Circus Barones. Niet iets waar ik echt op zat te wachten, maar ineens word ik ongeduldig. Ik denk aan het circus en het lijkt alsof ik de muziek al voel. In het circus voel je de muziek. Ze doet de houten banken trillen. Je voelt het klappen, het lachen, de angst van één kind.
Je ziet clowns, je ruikt de paarden, je voelt het trillen, je proeft suiker op een spin en hoort trompetgeschal. Het allerleukste vind ik het lachen. En het klappen! Tot je kaken en handen er pijn van doen. Circus is reis, niet ver maar vurig.

Cirque Ronaldo

Le cirque, c’est un grand spectacle ou plusieurs generations se rencontrent. Un des cirques les plus renommés est le cirque Ronaldo. Cette compagnie Malinoise est particulièrement active, et cela déjà depuis 1971.

Le fondateur de ce grand cirque fut Johny Ronaldo. Lui et sa famille commencèrent avec des productions comprenant un mix de theatre et de cirque. Leurs shows se mettaient rapidement à croître. Maintenant, le cirque Ronaldo est connu dans le monde entier. Mais c’est encore toujours un vrai cirque de famille. Ça fait rêver, non?

La Goulue – Wie was Louise Weber?

Wie was ze eigenlijk?
De slonzige vrouw op de schilderijen van Toulouse Lautrec of de lieflijke dame in cancan houding op de sepia-kleurige foto’s?

La Goulue, een naam die refereert naar haar gulzigheid. Ze was gulzig naar het leven, zo zei ze zelf. Het was eind 19^de Eeuw, Parijs bruiste, cabarets waren echte trekpleisters geworden. De cancan danseressen stelden hun benen tentoon, en af en toe een stukje borst. Maar niemand die zo ver ging als Louise Weber, bijgenaamd La Goulue. Op foto’s toont ze schaamteloos haar boezem. Ze heft haar rokken op, hoewel ze vergat om een onderbroek aan te trekken. Met haar brute gelaatstrekken was ze niet echt een mooie vrouw, maar wat een sensualiteit! De naam La Goulue lijkt helemaal bij haar te passen, zij hapte gretig in het leven en schrok nergens voor terug. Het maakte haar, in die tijd, ook enorm populair.

 

In 1866 werd ze geboren, het verhaal vertelt dat ze als jong meisje in een wasserette werkte. ’s Avonds trad ze op in de kleren van haar klanten. Het soort onbeschaamdheid waar we stiekem jaloers op zijn, natuurlijk.

Maar het bleef niet duren, de grens tussen cabaret en prostitutie was soms erg dun. La Goulue dronk te veel en raakte aan lager wal. Ze werd genoodzaakt om in steeds goedkopere bars te gaan werken. Op Youtube vind je een filmpje waarop Louise Weber een oudere dame is, ze is flink verzwaard en draagt het masker van een te gulzig leven. Maar de truken van de foor is ze nog niet kwijt. Als ze, zoals weleer, danst voor de camera, zien we nog steeds iets van haar charme en gratie. In 1929 sterft ze, maar op de schilderijen en affiches van Lautrec zal ze altijd blijven leven.