Le Petomane

Hoe Joseph Pujol van wind kunst maakte

 

Het was donderdagavond, ik zat in de Leuvense bib, even voor sluitingstijd. Ik bladerde nog even in een boek over de Moulin Rouge en kwam er de artiestennaam Le Petomane tegen. Daarbij de foto van een man in een houding die weinig aan de verbeelding overliet. Het getuigt niet van een verfijnde smaak, maar het intrigeerde me meer dan wat ik verder in dat boek te lezen kreeg.

Ik ging naar huis en zocht later op de avond naar meer informatie over de man op het internet. Het bracht me naar zijn naam: Joseph Pujol, Fransman, geboren in 1857 en gestorven in 1945. Hij was één van de best betaalde artiesten van zijn generatie en verdiende zijn brood met wat iedereen kan: scheten laten. Zelf beweerde hij over een elastische sluitspier te beschikken waardoor hij lucht naar binnen kon zuigen om die op een gecontroleerde manier weer naar buiten te laten. Zo gebruikte hij dit welbepaalde lichaamsdeel ongeveer als een muziekinstrument. De voorstellingen zouden volkomen geurloos zijn. Tot zover de technische kant.
Pujol ontdekte deze bijzondere gave tijdens zijn legerdienst. Zijn podiumsucces was er onmiddellijk van bij zijn eerste publieke optreden. Het sloeg in als een bom. Het publiek lachte hysterisch en kwam hiervoor elke avond massaal terug naar de Moulin Rouge.

Later richtte Pujol zijn eigen theater op. Maar toen de oorlog kwam kon men niet langer lachen om de kanonnen en marcheerliedjes die Pujol met zijn achterste nadeed. Hij nam waardig afscheid met een laatste voorstelling en verdween definitief van het toneel.