De introductie van de tango in Parijs

Een deel van mij zit in Parijs, of een deel van Parijs zit in mijn hoofd. Er groeit een verhaal. In mijn hoofd, maar ik kan nog niet alles zien. Daarvoor roep ik soms de hulp in van het internet. Ik zie ze dansen, de zwierige rokken en hoge hoeden in de Parijse bars en cabarets. Het is duidelijk dat er liefde bloeit ergens aan het begin van de twintigste eeuw. Er wordt hard geleefd, er wordt gedanst tot in de vroege uurtjes, maar ik zie niet wat ze dansen. Zo'n kenner ben ik niet - het lijkt op tango. Zou dat kunnen?

De vraag intrigeert me, ik zoek het op. Mijn vermoeden klopt, in het begin van de twintigste eeuw was de tango gekend, ook in Parijs. Met de intrede van de bandoneon in Argentinië, vond de tango een weg naar Europa. Dit instrument gaf zijn zo unieke karakter aan de tango omdat het precies de juiste toon had: warm en melancholisch met af en toe een schrille noot.
In Parijs werd nu ook tango gedanst in bordelen en drank- en dansgelegenheden. Door de populariteit van deze Argentijnse dans in Europa, werd die geleidelijk aan ook nog eleganter.

Tango is een passionele dans, het ziet er prachtig en meeslepend uit, maar ook moeilijk! Hier moet je het niet hebben van de inspiratie van enkele glazen wijn. Tango kent zijn eigen wetten en regels. Achter een koppel dat bezield de tango danst, schuilt een historie. Het zal niet de meest gedanste dans geweest zijn in vroegere danscafés. Maar dat hoeft ook niet. Eén bandoneon en één koppel, misschien ook een rivale of rivaal en de film kan beginnen. De film wordt het verhaal. Je hoeft je ogen maar te sluiten en te observeren, en dan het rood te zien in een zwart-witfilm.