Nylonkousen

Het is prettig om een verhaal te schrijven dat zich afspeelt in het verleden. Fantasie moet dan kloppen - zoals in elk verhaal. Het begin van de twintigste eeuw spreekt me aan. In mijn hoofd is dat een gele wereld, maar dat heeft vooral te maken met de link naar het werk van Toulouse-Lautrec. Ik zie mensen in stijve pakken en korsetten, mensen die daar uit willen breken om vrij te zijn - zoals in elk verhaal. Het is een sensuele wereld waar ik me in bevind, met handschoenen, boa's en lange kousen. Vleeskleurig. Nylonkousen. Dat bracht me bij de vraag of nylonkousen wel bestonden toen, in pakweg 1910.

In  het begin van de twintigste eeuw waren kousen nog niet van nylon maar van zijde. Pas in 1939 werd de nylonkous geïntroduceerd als goedkoper en kreukelvrij alternatief voor de zijden kousen. De uitvinding viel meteen in de smaak van het Amerikaanse publiek want op de eerste dag dat de nylonkousen verschenen, werden er al 72 000 paar van verkocht. Binnen één jaar stond de teller al op 64 miljoen verkochte paren.
Met de Tweede Wereldoorlog kwam er een abrupt einde aan het succes. Nylon werd toen enkel nog gebruikt voor oorlogsmaterialen, zoals parachutes, tenten, touwen en autobanden. Na de oorlog werd het wel weer razend populair.

Zo populair dus dat ze simpelweg niet meer weg te denken zijn. Had je me verteld dat de dames in de middeleeuwen nylonkousen droegen onder hun weelderige hoepeljurken, ik had het geloofd. Maar het was dus zijde. Niet in de middeleeuwen maar in het begin van de twintigste eeuw. Dat brengt me naar de vraag hoe die zijden kousen er dan wel uitzagen. Wikipedia toont me deze foto, daar kan ik mee verder.