Onkruid naast een dode vogel

Vogels hebben niets aan dode bloemen, misschien is dat wel waar. Maar bloemen tonen respect. Marguerite plaatst een, uit de voortuin geknipte, roos in een hoekje van de kartonnen doos. Ze zingt zachtjes, sust en wiegt. Van een zakdoek maakt ze een dekentje dat ze op het dier legt. Zou het dood zijn nu? Haar vinger aait het kopje over de snavel en de gesloten oogleden. Even beweegt de vogel nog, maar steeds zwakker. Marguerite zingt verder. Er is geen bloed meer aan de snavel, zo lijkt het of hij slaapt.
Niets meer, hij is dood. Het is goed zo. Ieder levend wezen heeft recht op waardig sterven.

Er zal nog een tegel aan moeten geloven. Met een metalen staaf wrikt Marguerite een tegel uit het koertje los. Het is de derde deze week.
'Jij krijgt een plekje naast de muis,' fluistert ze.
Ze graaft een kuil die net diep genoeg is en legt de merel erin.

De losse tegels liggen op een hoopje, volgende week zal Marguerite alles weer op zijn plaats leggen. Niemand mag weten dat ze dit doet.
Ze zouden zeggen dat ze zich een man moet zoeken en een kind om te sussen en te troosten. Ze zouden zeggen dat ze haar voortuin moet wieden in plaats van dat onkruid naast dode vogels te leggen. Ze zouden haar zielig vinden en raar. Marguerite grijnst: 'Wel, dan vinden ze dat maar.'

 

* eigen illustratie