*eigen illustratie
Het punt waar twee gordijnen samenkomen, daar kijkt ze naar. Al vijf
jaar lang. Om de confrontatie van blikken uit de weg te gaan. Blikken zie je
niet als je op een podium staat, je voelt ze. Opgaan is sterven, altijd
opnieuw. Afgaan is doven. Ze herkent het gevoel, dat helpt. Het leven van een
ster is kort.
Louise trekt haar rokken uit, haar schoenen en haar sokken. Ze hangt de danskleren aan de haak en lacht naar haar spiegelbeeld: 'U was een geweldig publiek.' Het publiek was matig vanavond, ze is verslaafd geraakt aan succes. De bewondering slorpt ze op, ze smult ervan, het is haar blijvende drijfveer. Toch is het niet alleen dat. Iets moois maken dat maar enkele minuten duurt, dat is de essentie van het leven vatten.
Zes jaar geleden begon Louise te werken in dit cabaret. De functie manusje-van-alles was haar op het lijf geschreven. Tot één van de oudere danseressen haar onder de vleugels nam. Ze is haar nog elke avond dankbaar.
Louise trekt haar rokken uit, haar schoenen en haar sokken. Ze hangt de danskleren aan de haak en lacht naar haar spiegelbeeld: 'U was een geweldig publiek.' Het publiek was matig vanavond, ze is verslaafd geraakt aan succes. De bewondering slorpt ze op, ze smult ervan, het is haar blijvende drijfveer. Toch is het niet alleen dat. Iets moois maken dat maar enkele minuten duurt, dat is de essentie van het leven vatten.
Zes jaar geleden begon Louise te werken in dit cabaret. De functie manusje-van-alles was haar op het lijf geschreven. Tot één van de oudere danseressen haar onder de vleugels nam. Ze is haar nog elke avond dankbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten