Pony's

Soms voel je de dingen nog als ze al weg zijn. De breedte van haar heupen, en de overgang naar die slanke taille. Albert blijft het voelen. Zijn handen hebben een straf geheugen. Haar boezem onder zijn borst en haar neus in zijn hals.
'Het is gedaan,' zegt hij. 'Gedaan.'
Het contract is getekend, volgende week staat zijn tent vol met pony's. Pony's zijn brave beesten. Zeggen ze. En Albert zal in café Le Brigand gaan werken en alles zal beter zijn. Volgende week begint hij. Een nieuwe kans! Een nieuw begin - of een pijnlijk einde.

Albert erfde Cinema Prosper van zijn vader. Eigenlijk was dat te gemakkelijk.
Hij voelt het zeil tegen zijn wang: koud en klam. Graag wil hij zich nu wentelen in zelfmedelijden. Troost zoeken en het toch afwijzen.
Tegen zijn rug voelt het zeil fris. Het is de eerste keer dat hij dat voelt, dat hij niet als een wilde door de tent rent om de bezoekers op hun gemak te stellen. Dat hij niet geconcentreerd oplet of de film goed draait. En dat hij er niet naar verlangt om met Marguerite te dansen.

'Het is te koud hier, en mijn hoofd staat er niet naar.' Albert ziet hoe Marguerite zijn hand vast neemt maar hij voelt het niet.
Zij leidt hem naar buiten, hij laat zich leiden.
Zij rent, hij rent mee.
Ze stoppen bij haar voordeur. Samen.
Een sleutel heeft Marguerite niet nodig. Haar deur staat altijd open. Voor iedereen.
Ze duwt de schamele tafel opzij, de stoelen volgen vanzelf.
"J'ai tant pleuré pour toi" klinkt uit de hoorn van de kleine grammofoon.
Albert kan opnieuw voelen, opnieuw lachen en weer dansen.

'Dansen kunnen we overal,' zegt Marguerite, 'daar hebben we je tent niet voor nodig.
Albert vertelt over de pony's die rondjes in zijn cinematent zullen lopen, als die volgende week verkocht is. Hij weet hoeveel Marguerite van pony's houdt.
'Gaan we er dan samen naartoe?'
Albert knikt: 'Ieder einde is een nieuw begin.'