Zee

Is het vreemd om te verlangen naar iets dat je niet kent? Vrouwen verlangen naar een kind nog voor ze er een gebaard hebben, maar Marguerite verlangt naar de zee.
'Weet je wel dat ik de zee nog nooit gezien heb?'
Haar spiegelbeeld kijkt haar meewarig aan.

'Weet je wel dat ik de zee nog nooit gezien heb?'
Nestor aarzelt en neemt eerst een grote slok wijn. 'Ik ook... nee, echt? O, de zee moet je echt wel gezien hebben.'
'Wanneer zag jij die voor het eerst?'
'Ik was nog jong.'
'Is het wat ze ervan zeggen?'
'Helemaal!'
'Vertel.'
Na nog eens een grote slok vertelt Nestor over veel water. Echt heel veel.

Albert trekt een grimas als Marguerite over de zee begint. 'De zee, dat is veel water en meer ook niet.'
'En de vrijheid dan, die je er voelt?'
'Ik voel me altijd vrij.'
Het is ook de vrijheid die hij uitstraalt die Marguerite altijd opnieuw naar Albert toe zuigt.
'Laat mij je zee zijn.'
Samen lopen ze naar zijn huis.

Louise zet het vlees op tafel. Het is bruin en glanzend aan de buitenkant. Ze snijdt het in dikke plakken, het is roze en rood vanbinnen.
Marguerite krijgt er het water van in de mond. Nu zou het dwaas zijn om over de zee te beginnen.
'Wat zie je in hem?' vraagt Louise terwijl ze saus over het vlees giet.
'Vrijheid.'
'Vrijheid moet je zelf vinden.'

Marguerite denkt aan de zee.
Louise scheurt het vlees waar het rood en moeilijk te snijden is.
'Weet je wel dat ik de zee nog nooit gezien heb?'
'Ik ook niet.'
'Verlang je er nooit naar?'
'Is het niet vreemd om te verlangen naar iets dat je niet kent?'

 

Marguerite - Eigen illustratie